Vezels in de voeding van landschildpadden

06augustus2008
Bron: Keeping and breeding tortoises in captivity, A.C. Highfield, 1990
De hoeveelheid vezels in de voeding van landschildpadden wordt nog wel eens over het hoofd gezien. Toch is dit een essentieel onderdeel van een goed rantsoen voor deze dieren.
Gebrek aan vezels leidt tot slechte vertering, diarree en vergrote kans op koliek. In het wild eten schildpadden zeer vezelrijke voeding. Mogelijk zorgt dit er ook voor dat darmparasieten weer snel uit het darmkanaal verwijderd worden. Dan zou een vezelarme voeding mede een reden zijn van de hoge hoeveelheden parasieten die bij dieren in gevangenschap aangetroffen worden.
De faeces van wilde schildpadden bevat veel hogere gehaltes aan vezels dan die van dieren in gevangenschap. Bij wilde schildpadden is de faeces compact, goed gevormd en met veel verschillende resten van grassen. Bij dieren in gevangenschap wordt vaak losse, slecht gevormde faeces gezien.
Het is dus essentieel dat voldoende vezelrijk materiaal beschikbaar is voor de dieren. Alfalfa hooi, grashooi en bananenbladeren zijn goede bronnen van vezels. Het is echter wel zaak om te letten op het eiwitgehalte en op de Ca:P ratio. Het eiwitgehalte mag niet te hoog worden en de Ca:P ratio moet voor herbivore dieren tussen de 1.25:1 (volgroeid) en de 2:1 (in de groei) liggen. Voor carnivore dieren moet nog een veel hogere verhouding aangehouden worden van 15:1 of zelfs 20:1.
Een relatief makkelijke manier om de vezelopname te vergroten is het verstrekken van gedroogde bladeren en/of grassen. Schildpadden die net uit het ei zijn, zijn hier ook dol op.
In het algemeen kan gezegd worden over schildpaddenvoeding: Laag in vet en eiwit, Rijk aan mineralen en vitamines, Hoog in vezelgehalte en Voldoende in vochtgehalte.