Pronken als een pauw

Een onderzoekster uit California wilde daar wel meer van weten. Ze ontwikkelde een kleine helm met twee camera’s die op de kop van een vrouwtjes pauw werd gezet. De ene camera filmde waar de hen naar keek, de andere camera registreerde haar oogbewegingen. In een rugzakje werden de accu’s van de camera’s geplaatst en een apparaat wat de beelden naar een computer kan versturen. Na enige oefening bleken de camera’s goed te werken. De oogbewegingen van de hennen konden goed geregistreerd worden. Toen werden diverse experimenten ingezet waarbij vrouwelijke pauwen met mannetjes geconfronteerd werden. De resultaten waren opvallend. Terwijl een mannetje zich voor het vrouwtje staat uit te sloven en uitgebreid met zijn zware staartveren pronkt, kijkt het vrouwtje slechts een kwart van de tijd naar het mannetje. De rest van de tijd is ze bezig de omgeving te observeren. En wanneer het vrouwtje naar het mannetje kijkt, kijkt zij vooral naar de onderste veren. Waarschijnlijk haalt het vrouwtje uit die onderste veren veel informatie over het mannetje, volgens de onderzoekster. Ze beoordeelt de symmetrie en de omvang van het verenkleed en kan daaruit afleiden hoe oud het mannetje is.
Is de rest van die verentooi dan helemaal niet nuttig? Dat nu ook weer niet. Toen de onderzoekster de natuurlijke habitat van pauwen in India bezocht, zag ze dat de hanen zich in het hoge gras zichtbaar maken door hun veren op te zetten. Zo kunnen de hennen de hanen vinden en beslissen om hem te benaderen. Maar pas wanneer ze de onderkant heeft gezien en deze haar bevalt, besluit ze om met hem te paren.