In dieren verplaatsen

Als tiener observeerde ze koeien en concludeerde dat ze door haar autisme veel met deze dieren gemeen had. Ze heeft een overgevoeligheid voor prikkels en naar eigen zeggen beleeft ze daardoor de wereld als een prooidier. Sindsdien gebruikt zij haar ervaringen om naar diergedrag te kijken en probeert ze dierhouders aan te sporen om met enkele eenvoudige veranderingen het dierenwelzijn voor hun dieren te verbeteren.
In een aflevering van Labyrint legde Grandin uit dat de belangrijkste emotie van een prooidier angst is. Ze is zelf wel nieuwsgierig, net als een koe, maar als ze niet oppast, raakte bij elk onverwacht geluid of plotselinge beweging in paniek. Ze ziet hoe veel veehouders het gedrag van hun dieren verkeerd interpreteren omdat ze zich niet kunnen voorstellen dat elke nieuwe situatie, bedreigend of niet, gepaard gaat met een stoot adrenaline. Simpele voorbeelden zijn een klapperende vlag bij een staldeur, het geluid van een weg, het gedrag van mensen in de stal die tot schrikreacties en probleemgedrag bij de dieren kunnen leiden.
Grandin heeft haar kennis en ervaring ook ingezet om ‘humane’ slachthuizen te ontwerpen. Hierin lopen de gangen rond, zodat de koeien denken dat ze in een cirkel lopen en daardoor niet bang zijn voor waar ze heen gaan. En door afscheidingswandjes worden de dieren niet afgeleid door personeel of rondslingerende stukken plastic, die weer tot schrikreacties zouden kunnen leiden.
Er zijn ook trainingsprogramma’s ontwikkeld, die in eerste instantie bedoeld zijn voor veehouders (rundvee, pluimvee en varkens), maar die ook interessant kunnen zijn voor hobbydierhouders. Meer info hierover via de link.